Jest zima... wszystko zamarzlo, dookola nie ma nikogo, nie mam z kim porozmawiac, do kogo sie usmiechnac... wszystko zamarzlo i wszyscy odeszli bojac sie chlodu... i zaczynam krzyczec, i nawet echo nie odpowiada na moje wolanie... zostalam sama... wkrótce i ja zamarzne, nie wyjde stad, bo zaden klucz nie otworzy zamarznietej klodki.... i zgine zapomniana, wsrod tych wszystkich bryl lodu, wsrod ktorych nie znajde nawet odrobiny ciepla aby sie ogrzac i przetrwac...
...i chce cofnac czas kiedy czasami mijam go idac ulica, kiedy jego niewymuszony usmiech zaprzecza jego slowom, kaze mi pamietac to co bylo kiedys i juz nigdy nie wroci, to co tak bezmyslnie zniszczylam... i cala prawda wydaje sie nietrafnymi domyslami, a ja wciaz czytam te same slowa...
...iskierka nadzieji
ze jeszcze nie jest za pozno
ze jeszcze mozna naprawic,
nie wszystko,ale kazda odrobina
bedzie malenkim promyczkiem
zwiastujacym nadejscie slonca
i wskazujacym sens dotrwania do jutra...
jeszcze jakies 2 godziny temu bylam pewna ze na moj blogus trafi kolejna smetna notka, ale narazie jest wszystko w porzadku, moj dolek chwilowo minal. Nio a wszystko to glownie zasluga pana K. :)... ech ale co dobre szybko sie konczy i teraz znow trzeba do domku wracac i uzerac sie ze starymi, geografia i niemieckim...
Mam juz tego wszystkiego dosyc... Myslalam, ze umiem wybaczac, zapominac... Myslalam ze nie jestem zdolna do nienawisci... A oni pokazali mi, ze jednak potrafie... Nakladaja kolejne obrecze aby w koncu mnie ubezwlasnowolnic, a ja zrywam je wszystkie, rzucam w nich i ranie... I tak bez konca... Ani oni sie nie poddadza, ani ja sie nie poddam... Rozumiem, gdybym robia cos zego, niewasciwego... A ja tylko chce zyc i miec swoje zycie...