Kazde z nas na watle cialo wdzialo
Twardy jak kamien pancerz spokoju
I na wypadek przykulo sie do ziemi
By zadna slabosc nie ruszyla go z miejsca.
Krokami kieruja wypadkowe naszych spojrzen,
Odlegla burza mysli nie poruszy nawet reki
I dookola chaos bieli,
Choc ja wiem, choc Ty wiesz.
Puste kolo Ciebie miejsce
Twoje usta jeszcze gorace
Mnie tu nigdy nie bylo...
Jestes zwierciadlem, w ktorym widze wyraznie wszystkie juz-nie-moje bledy. Ty kazesz mi az do bolu wpatrywac sie w moja wlasna twarz, a sama znikasz, nie ruszajac sie nawet o krok... Wchlon w siebie choc troche tego swiatla, ktore posylalas mi w sloneczny dzien. Tylko czy w tym blasku bylo cos z Ciebie? Czy moze odbijalas go tylko ze wzgledu na swa nature?
Dzis inaczej
bo tak latwiej
wyrazic cos
nie mowiac nic
wciaz bardziej poziomo
by spojrzec na wszystko
z innej perspektywy
by silniej przeciwstawic sie
sile ciazenia